De wereld leek gisteren even stil te staan. Boven alles wat er gisteren gebeurde, en er gebeurde nogal wat, Ajax won met 1-4 van Real Madrid. Maar het nieuws wat wellicht nog groter was, was het nieuws dat Yolanthe Cabau en Wesley Sneijder gaan scheiden. Het droompaar dat onder een vergrootglas hun leven vorm gaf en als een rolmodel diende voor velen. En nu, een dag later, ontwaken velen uit een boze droom, de koning en koningin van de jetset zijn uit elkaar.
Maar wat is dat in ons, dat wij ons vereenzelvigen met mensen die wij veelal niet persoonlijk kennen? We treuren om het feit dat twee mensen gaan scheiden, terwijl een derde van het aantal huwelijken strandt. Iedereen heeft daar in zijn leven direct of indirect mee te maken. Evenzo zie je de emoties hoog oplopen bij het overlijden van een bekend iemand, zoals bij Andre Hazes sr. en Johan Cruijff. Toen Andre Hazes overleed, stond ons land stil. Vriend en vijand omarmenden elkaar om collectief te rouwen om het verlies van een volksheld. Als je dieper naar deze emoties gaat kijken, heeft het veelal niet te maken met het overlijden of een scheiding van een bekend iemand. Nee, het komt voort vanuit alle emoties die in ons vastzitten, waar we niet bij kunnen of mogen komen. Door een externe gebeurtenis kunnen we onze emoties de vrije loop laten gaan. Als bij een fluitketel kunnen we stoom afblazen. Als je dan je emoties toont, wordt er niet vreemd opgekeken, immers je buurman doet dat ook. Vanuit de bewustwording van deze emoties kun je tot een dieper inzicht komen. Inzicht van de ware betekenis van het feit dat wij stil staan bij de scheiding van Yolanthe en Wesley. Laten we de emotie omarmen en tot een dieper inzicht in onszelf komen, dan heeft de scheiding ons toch iets moois gebracht.
Hieronder tref je de podcast aan van de themabehandeling uit les 5 van de cursus mindful mediteren vanuit rijkdom en overvloed. Aan het eind is nog de inleiding van de meditatie voor liefde en verbinding. Veel luisterplezier!
Vandaag las ik een artikel in de krant over de eerste ruimtebaby, die binnen een paar jaar geboren moet gaan worden. Alles voor de wetenschap. Ze willen weten wat de gevolgen zijn van een buitenaardse zwangerschap en bevalling, want tja, als we naar Mars of een andere planeet willen en we willen daar een nieuwe kolonie stichten, dan is het "noodzakelijk" dat er ook baby's geboren gaan worden. Daar zit een logica in. Maar als je naar de argumenten kijkt, dan gaat het er volgens de wetenschapper in kwestie om, dat zoals het er naar uitziet, de Aarde gedoemd is om ten onder te gaan aan natuurrampen, nucleaire rampen/aanvallen en overbevolking en de daarbij gepaard gaande voedselschaarste. Allemaal legitieme redenen om te verkassen naar andere nog ongerepte planeten om daar nieuw leven te creëren. En deze wetenschapper staat daar niet alleen in, er zijn al velen bezig met ruimtereizen en plannen om "ons" te gaan vestigen op Mars. Vele miljarden worden uitgegeven om een droom na te jagen. Waarom wordt met goedkeuring van de overheden zoveel geld uitgegeven aan een leven buiten de Aarde, terwijl veel mensen in armoede leven, er in derde wereld landen tekorten zijn aan voedsel en water. Het zijn diegene die zoveel geld hebben, dat zij van gekkigheid niet meer weten wat ze ermee moeten doen. Kunnen zij dat geld niet beter besteden aan hen die dat echt nodig hebben? Laten we eerst een hemel op Aarde maken, zoals het ook bedoeld is, alvorens ons geluk elders te beproeven. Laten we eens stilstaan bij de reden van onze aanwezigheid hier op Aarde en op bezighouden met onze geestelijke ontwikkeling in plaats van de materiële ontwikkeling buiten de Aarde. Omarm hen die behoeftig zijn en deel jouw "rijkdom", dan ontstaat een paradijs op Aarde.
"Ben je verkouden", vragen ze, "ben je ziek? de afgelopen week is dat diverse keren aan mij gevraagd. En steevast gaf en geef ik als antwoord, al klink ik als een bronstig edelhert, NEE! Ik ben niet verkouden, net zo min als ik ziek ben. Het feit dat er een virale neus-/keelinfectie in mijn lichaam huisvest wil niet zeggen, dat ik verkouden ben. Kun je me nog volgen? Ik ben Robert en Robert bestaat uit heel veel stukjes die mij de persoon Robert maken en verkoudheid is daar geen onderdeel van. Op het moment dat ik zeg dat ik verkouden ben, associeer ik mijzelf met mijn verkoudheid ofwel ik ben de verkoudheid geworden en dat is wat ik, ondanks dat er zowat een lekbakje onder mijn neus hangt, dus niet ben. Zodra jij jezelf gaat associeren met een verkoudheid of een ziekte, zet je jezelf als het ware buitenspel. Jouw associatie gaat zijn eigen leven leiden. Je gaat je steeds meer verkouden voelen en de vereenzelviging is compleet. Je voelt je niet lekker en uiteindelijk beland je in bed. Door de verkoudheid buiten jezelf te plaatsen en er als een waarnemer naar te kijken, ga je de verkoudheid anders bezien. Je ervaart wel de gevolgen van de verkoudheid, maar je laat je er niet meer in mee voeren. Het gevolg is dat je sneller door deze vorm van innerlijke zuivering heen zal komen. Maar ook als het niet anders kan dan toegeven aan de gevolgen van de verkoudheid of ziekte die zich meester van je heeft gemaakt, is het belangrijk om jezelf er niet mee te gaan associeren. Immers als ik op bezoek ga bij iemand die zich heeft laten vellen door een verkoudheid, ga ik op bezoek bij de persoon en niet bij een verkoudheid. Dus...., wie ben jij?
Laatst hoorden wij van een nieuwe directeur van een school, waar wij al enige jaren meditatiecursussen geven, dat een muziekleraar toen wij aankwamen zei: "O, dat zijn die mensen die niets doen". Geweldig! In één zin omschreef hij, aan de nieuwe directeur, wie en wat wij waren. Een ieder die mediteert en zeker diegenen die bij ons een cursus hebben gevolgd weten wel beter. Maar wat is niets doen eigenlijk? Niets doen is in feite de alomvattendheid van het leven en aan de andere kant ook weer niets. Zelfs als je schijnbaar niets doet, doe je iets, als je gedachten werkzaam zijn. Hoe moeilijk is het niet om echt niets te doen. Veelal voelen we ons schuldig. We zijn ook een soort van geprogrammeerd om altijd bezig te zijn. Als kind al kregen de meeste mensen niet de kans en de ruimte om zich te vervelen. "Kom op, je handen laten wapperen." We horen het vaak in onze praktijk hoe moeilijk het is om echt niets te doen, je schijnbaar te vervelen. Eigenlijk is het juist heel belangrijk om van tijd tot tijd niets te doen, omdat je dan juist tot inzichten kan komen. Veel inspiratie komt dan ook voort vanuit het niets doen. Maar meditatie zorgt er ook voor dat je tot inzichten komt, enkel door te in stilte te zitten, je te verbinden met jezelf, zonder dat je iets hoeft te doen. En als je het zo bekijkt is, heeft de muziekleraar mischien toch wel gelijk. Wij zijn diegenen, die niets doen. Doe jij ook mee met niets doen?
Een nieuw hoofdstuk en een nieuwe pagina op onze website. Een eigen blog. Weer iets wat ik van mijn/ons to-do-list kan afvinken en kan toevoegen aan mijn DO-list, want ja wat doe ik allemaal. Ik ben auteur, coach, docent, beeldend kunstenaar, vlogger en sinds nu ook blogger. En wat zou ik in mijn paspoort zeggen, ik ben een wereldburger. Immers het gaat niet om wat je bent, maar om wie je bent. Maar ja, ik doe en ben het allemaal.
Maar een blog is toch weer iets nieuws, je gaat schrijven, en dat deed ik immers al, want ik ben auteur, maar je gaat nu schrijven over datgene wat je bezig houdt en wat delenswaardig is, althans wat ik denk dat delenswaardig is, en dat verpakt in een kort verhaal. En zo al gedachtenkronkelend verder, vanuit het NU, want daar gaat het immers om, zat ik te bedenken wat er bij komt kijken, totdat iemand aan mij vroeg heb jij koekies? Koekies? Ja koekies. Nou zei ik, ik hield mij een beetje van de domme, koekies en thee hebben we altijd bij de cursus, wil je er soms één? Nou lang verhaal kort, het gaat over cookies. Cookies dat verpakt zit in een ieders website en waar ik iets mee moet. Ik zie niets, ik bewaar niets, en weet niets van diegene die onze website bezoekt, enkel dat van degene die ons contact-, bestel-, of aanmeldingsformulier invult en daarvoor hebben wij netjes een privacyverklaring. Maar kennelijk is onze website slimmer dan ik ben en schijnt deze te weten wie er op onze website komt en te onthouden als die eerder is geweest. Volgens mijn informatie hoef ik daar niets mee te doen, omdat wij niets fysieks registreren, maar toch. Een wonderlijk fenomeen die cookies, ik ga mij er maar in verdiepen, wordt vervolgd... Ondertussen neem ik er een koekie op. Smakelijk eten!